Οι ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 

Ηταν οι γυναίκες εκείνες που σε μια δύσκολη εποχή για το γυναικείο φύλλο (στην Ρωμαϊκή Εποχή οι γυναίκες θεωρούνταν Res δηλαδή πράγμα), ακολουθούσαν πιστά τον Χριστό και άκουσαν πολλά από την διδασκαλία του και είδαν πολλά από τα θαύματά του. Όταν ήρθε το πάθος του Κυρίου, σε αντίθεση με τους μαθητές (που εκτός του Ιωάννη οι άλλοι σκόρπισαν ή πρόδοσαν «Ιούδας» ή αρνήθηκαν «Πέτρος») αυτές έμειναν πιστές και ήταν παρούσες στις φρικτές ώρες στην πορεία προς το Γολγοθά καθώς και στη Σταύρωση και στη ταφή. 

Εκεί όμως που διέπρεψαν ήταν ότι αξιώθηκαν κάποιες από αυτές να δουν τον ίδιο τον Αναστημένο Χριστό και κάποιες άλλες τον Άγγελο όταν πήγαν να τον αλείψουν αρώματα στο τάφο σύμφωνα με τα Ιουδαϊκά έθιμα (γιατί έγιναν βιαστικά λόγω του Πάσχα που ακολουθούσε και δεν είχε αλειφθεί ο Χριστός όπως είχε προβλέψει και ο ίδιος στη γυναίκα που του άλειψε τα πόδια στο σπίτι του Φαρισαίου). 

Γιατί εμφανίστηκε ο Χριστός πρώτα στις μυροφόρες και όχι στους μαθητές; 

Ο Θεός ξέρει πού και γιατί επιλέγει να εμφανιστεί! Μία πιθανή απάντηση είναι γιατί οι Μυροφόρες θρήνησαν και πόνεσαν πολύ και θέλησε να τους δώσει πρώτες και την χαρά.

         Κάποιοι κανουν λόγο για  "Δεύτερο Ευαγγελισμό", ότι "η Παναγία (που είναι η άλλη Μαρία) ήταν παρούσα κατα τον σεισμό και την απομάκρυνση του λίθου από το μνήμα. Γι' αυτήν πριν από όλους παρουσιάστηκε ο Άγγελος, άνοιξε τον τάφο του Χριστού και της απηύθυνε το άγγελμα της αναστάσεως του Υιού της. Αυτός είναι ο δεύτερος Ευαγγελισμός της από τον Άγγελο, ο οποίος ταυτίζεται από τον άγιο Γρηγόριο με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που την επισκέφτηκε κατά τον πρώτο Ευαγγελισμό της".

Η Ανάσταση του Χριστού
σημαίνει το τέλος της κυριαρχίας του θανάτου. Ο θάνατος πια έχει νικηθεί, ο Χριστός έχει αναστηθεί. Ο Χριστός δεν είναι μόνο τέλειος Θεός -ως θεός είναι αυτονόητα έξω από κάθε θάνατο – αλλά είναι και ο τέλειος άνθρωπος και άρα η Ανάσταση του μας αφορά άμεσα και προσωπικά αφού φωτίζει τη ζωή μας ολόκληρη. Σε τι τη φωτίζει;

Πρώτον, μας αποκαλύπτει ότι η ζωή μας έχει νόημα, ότι το νόημα της ζωής μας δεν είναι στη γη, αλλά φτάνει στον ουρανό. Ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να υπερβεί και τον θάνατο και να γίνει μέτοχος της θείας και αναστημένης ζωής του Χριστού. Ότι ο άνθρωπος δεν σταματά στη γη, δεν τον χωράει κανένας τάφος, αλλά ο τάφος είναι η πόρτα, δια της οποίας μεταβαίνει από τον θάνατο στη ζωή. Και έτσι, η ζωή μας αποκτά νόημα. Και το νόημα είναι η θέωση μας. Δεν ζούμε για να πεθάνουμε, δεν δουλεύουμε για να πεθάνουμε, δεν φτιάχνουμε οικογένειες για να τις εγκαταλείψουμε, αλλά ζούμε στη γη για να κερδίσουμε τη βασιλεία του Θεού. Ζούμε τη ζωή ως στάδιο του αγώνα για τη σωτηρία μας. Και ποια είναι η σωτηρία του ανθρώπου; Να ξαναγίνει και πάλι ακέραιος, αποκτώντας το Θεό, που νίκησε το θάνατο, και διά του Χριστού να νικήσουμε και εμείς το δικό μας θάνατο και να γίνουμε και εμείς θεοί, να είμαστε θεοί εν μέσω θεών και έτσι πλέον να ζήσουμε στη βασιλεία του Θεού.